د جنت او جهنم بسونه!

د جنت او جهنم بسونه
رښتینې او عجیبه کیسه

ژباړه: حامد افغان

د اردن د الحکمت په روغتون کې بستر وم، څنګ ته مې یو ناروغ په ډېر بد حالت کې و، د هغه بدن ټول ټوکر ټوکر و، پښې یې ټولې پلستر شوې وې او په مختلفو هډوکو کې یې سیخان پېيل شوي وو، له ډېره درده یې سخت زګیروی کاوه او کله کله به یې له ډېرو دردونو چیغې وهلې. ما به له ځانه سره ویل کیدی شي سخت ټکر یې کړی وي او با هم شاید په اور سوی وي. او د هغه په بده ورځ زه هم کړیدم.

لنډه دا چې د مازدیګر 4 بجې شوې، او د لیدنو او ملاقاتونو وخت پیل شو. دې وخت کې زه یوې خبري ته سخت په تعجب کې شوم، هغه دا چې دې ناروغ ته به چې هرڅوک پوښتنې ته راغی نو د وتلو په وخت به له خندا شین و، عجیبه وه هر څوک به چې ورته راغی او د هغه پردو ته به وردننه شو نو په لوړ اواز به یې خندا پیل کړه. زما تعجب او اندیښنه زیاته شوه او له ځانه سره مې وویل چې دا حالت به خامخا ځان ته معلوموم.

کله چې د ملاقات وخت ختم شو سمدستي ورغلم، له روغبړ او دعا وروسته مې توکل کړل او.ورته ومې ویل: څه وجه وه چې ستا هر ليدونکي به درته خندل او بیرته به چې روان و هم لا به یې خندل، هغه راته وخندل، ول ته ولې زموږ په خندا حسد کوې؟ ما ورته وویل: نه نه کاکا جانه خدای دې نه کړي زه هیڅکله حسد نه کوم، زه تعجب کوم چې ستا دا سخت حالت او د هغوی دومره خندا!!، دا وجه راته ووایه. هغه راته کړه ولې نه، نو راته غوږ شه.

ده راته ویل: زما کور د یوې ودانۍ په دویم چت کې دی، زما په خپله خونه کې یوه کړکۍ وه، د هغې خواته زما کټ و، زه به هلته ویده کیدم، او کله به چې ویده کیدم نو هغه کړکۍ به مې راته خلاصه کړه. یوه شپه په سخت ژور خوب ویده وم او خوب مې لید، هغه داسې چې د قیامت ورځ وي، او په یوه داسې ځای کې خلک رایوځای شوي وي لکه د بسونو تم ځای. هلته دوه ډوله پریمانه بسونه ولاړ وي، یعني د جنت بسونه او د جهنم بسونه!!

ناروغ د خپل خوب کیسه وغځوله: او هلته د دواړو بسونو خواته نارې وهل کیږي: فلانکی د فلاني زوی د جهنم بس ته، فلانکی د فلاني زوی د جنت بس ته، او اړوند خلک خپلو بسونو ته خیږي، په دې کې زما نوم هم یاد شو، زه هېښ شوم چې دا خو یې زما نوم واخیست! زه مې ټکان وخوړ چې کوم بس ته به مې خیږوي، راته وویل شول، ستا د بس نمبر 35 او د جنت بس دی. الحمد لله مې وویله او سخت خوشاله شوم.

په منډه د خپل بس پیدا کولو پسې روان شوم او پیدا مې کړ، په هغه لیکلي و: 35 نمبر، بس ته وختلم او بس روان شو، هغه بیخي تیز روان و، لیږ وروسته لوحه مخته راغله په هغه لیکلي و: ( جنت 50 كيلومتر) او ( جهنم 100 كيلومتر)، په نارامي سره مې لوحو ته کتل، عجیبه وه جنت ته له ګرځيدلي څرک نه تیر شوو، مال شاید بله لاره به ورګرځېدلې وي، خو لیږ وروسته مې لوحه ولیدله چې پرې لیکلي و: جهنم 15 كيلومتره! او ؛ه وخت وروسته بله وحه راغله په هغه لیکلي و: جهنم: 10 کیلومتره!!

د بس خلکو ته مې وویل: وه خلکو! دا موږ چرته روان یو! خو زما د خبرو په کیسه کې څوک نه و، ټول چوپ ناست وو، په بس کې یو زه ناارامه وم، اخیر ډریور ته ورغلم، مال وه سړیه ته چرته روان یې؟؟ هغه پرته له دې چز راته وګوري راته کړه یې: ښاغلیه جهنم ته! مال وه سړیه! زه خو جنتي یم ته مې جهنم ته وړې؟!! هغه مخ راواړوه، داسې شکل یې و لکه د ابلیس، مال وه ظالمه ! زه جنتي یم تا جهنم ته روان کړی یم ولې؟؟ مال په الله قسم لیږ مخکي یې ماته هلته وویل چې ته 35 نمبر بس ته وخیږه، د جنت بس ته. پرې چیغه مې کړه مال ودریږه، او دا چیغه مې تکراروله، هغه له خندا راته شین شو ول: کم عقله د دې بس نمبر 53 ده. ما هلته له ډېرې خوشالي د 35 او 53 توپیر نه کړی او 53 همدا بس د جهنم بس و.

ډریور ته مې وویل: ښه نو ودریږه چې زه ښکته شم، زه خو جنتي یم، ما سمدستي همدلته ښکته کړه، هغه راته وویل: په الله قسم دا بس دلته نه دریږي دا په ځانګړې کمپیوتري سیسټم عیار دی دا به د جهنم په منځ کې بریک کیږي! که ته غواړې ښکته شې نو له کرکۍ ټوپ کړه، په بس کې مې منډه کړه، کړکۍ مې ژر ژر خلاصه کړه، یوه رڼايې مې ولیدله او ټوپ مې کړ، نور مې هیڅ ونه لیدل او نه په ځان پوه شوی یم، ایله دلته په روغتون کې رابیدار شوم، ما په خوب کې هغه د کور د خونې له کړکۍ ټوپ وهلی و.

دا کیسه رښتینې ده، دلچسپه هم ده او خندوونکې هم، خو له کیسې وروسته او له کړسنده خندا وروسته دومره سوچ باید وکړو او خپلو عملونو ته ځیر شو چې په هغه ورځ به موږ په کوم بس کې سپریږو، د جنت په بس کې او که د جهنم په بس کې؟! العیاذ بالله.